"Z Tango jest nas troje"

    Chciałoby się powiedzieć – nareszcie!
Przeszło tydzień temu trzynastoletnia córka moich znajomych wysłała mi mailem znaleziony w sieci skan książki z taką oto wiadomością:

Ciociu, ja wiem że to książeczka dla dzieci, ale przeczytaj, jest śliczna.
Plik jest w załączniku.
Porozmawiamy o niej, prawda?

Dobra ciocia nie pyta co to i po co, tylko ściąga plik i czyta...
Ostatni raz płakałam przy "dziecięcej" książeczce czytając "O psie który jeździł koleją"...
A oto sprawczyni całego zamieszania:

    Wydana w roku 2009 nakładem Wydawnictwa AdPublik książeczka autorstwa Justina Richardsona i Petera Parnela "Z TANGO JEST NAS TROJE" opowiada prawdziwą historię mieszkających w nowojorskim zoo Roy'a i Silo – dwóch samców pingwinów maskowych oraz ich córeczki – Tango. 

O tak! Już słyszę ten pomruk oburzenia! 

Zresztą książeczka wzbudziła swego czasu wiele kontrowersji najpierw w Stanach Zjednoczonych, później również w Polsce. Prawicowe media na czele z portalem Fronda piały, że to promowanie homoseksualizmu wśród dzieci, że te wstrętne pedały (przepraszam moich homoseksualnych przyjaciół) chcą demoralizować biedne polskie dzieci i robić im inne brzydkie rzeczy, itd. itp.

Głodnemu chleb na myśli chciałoby się rzec, bo w rzeczywistości jest to pełna ciepła opowiastka o przyjaźni, miłości, trosce o drugą osobę, potrzebie bycia dla kogoś. W sposób prosty i przejrzysty opowiada "historię z życia wziętą" (trzeba pamiętać, że Roy, Silo i Tango naprawdę żyły w nowojorskim zoo i naprawdę tworzyły pingwinią rodzinę). Nie ma tu żadnej nachalnej propagandy, prania mózgu czy innej deprawacji. Jest za to próba opowiedzenia o zjawiskach i postawach odmiennych od tego uogólnionego, "poprawnego" obrazu świata bez posługiwania się niejednoznacznymi kategoriami moralnymi, religijnymi czy światopoglądowymi, które dla dziecka są totalnie niezrozumiałe. Książeczka w delikatny i bardzo wyważony sposób opowiada o odmienności (cholera, nie lubię tego słowa) pary pingwinów-chłopców, a jednocześnie podkreśla bardzo uniwersalny wymiar łączącego ich uczucia.

     Jak mówiłam – czytałam tę książkę ze łzami w oczach i to wcale nie dlatego że jest smutna, wręcz przeciwnie, wiele w niej radości i szczęścia, a na dodatek w sposób tak prosty ukazuje sprawy, które my, dorośli tak strasznie komplikujemy, a które są przecież częścią naszego świata, naszej codzienności, czy nam się to podoba, czy nie. 

Pewnie można by się doczepić do jej walorów literackich, ale ja nie zamierzam się czepiać – walory edukacyjne są w tym wypadku dużo ważniejsze.

No i jeszcze śliczne ilustracje Henry'ego Cole'a, dzięki którym książeczka staje się jeszcze bardziej atrakcyjna dla maluchów, a które przy okazji znakomicie uzupełniają pewne braki literackiego opisu :)